TBT Sportwear fietst dwars door Andorra
Zoals je in onze vorige blog al kon lezen werden wij ook getrokken door de charme van Andorra om daar een keer te gaan wielrennen. Wij hadden de Italiaanse en Franse Alpen al helemaal uitgespeeld en ook de Franse Pyreneeën hebben wij vorig jaar getrotseerd. Het werd dus tijd om ons gebied uit te breiden naar de wegen van Andorra. Daar komen bleek al een hele opgave. Afgeleid door de mooie omgeving vergaten wij naar de brandstofmeter te kijken. Terwijl de wijzer eigenlijk al voorbij de nul was begonnen wij aan een flinke col naar het hoogste punt van Andorra, waar de grensovergang met Frankrijk gevestigd is. Met zuinig gas geven en perfect stuurmanskunst wisten we met nog 4 kilometer rijbereik een tank te halen. De toon was gezet.
Col de la Gallina
De eerstvolgende dag gingen wij direct de fiets op. Niet een rit om even in te komen, maar meteen op naar de bekendste berg van Andorra: de Col de la Gallina. Wij reden die dag de iets minder zware kant, met nadruk op iets. Deze berg was ontzettend grillig in stijgingspercentage. De hele tijd was het ploeteren op een steil stuk om vervolgens weer iets te kunnen doortrappen op een vlakker stuk. Wat het allemaal niet beter maakte was dat wij deze col fietste terwijl het 34 graden was. In het dal voelde een föhn aan warme lucht blazen. Gelukkig werd het na 5 kilometer klimmen iets beter doordat we in het beboste gedeelte belandden.
Uiteindelijk bereikten wij na 12 kilometer klimmen de top. Met onze laatste krachten plakten wij oververhit onze TBT sticker op het bord. Wij hadden nu onze speciale Andorra-outfit verdiend. Ieder jaar maken wij een speciaal wielershirt in teken van het land waar wij gaan fietsen. Dit is een blijvende herinnering aan onze mooie avonturen op de fiets. Wil jij dat ook? Kijk dan eens hoe ons wielerkleding ontwerpen proces eraan toe gaat.
TBT Sportwear rijdt La Purito 2024
Die dag daarna stond in het teken van de toertocht La Purito. Deze tocht, georganiseerd door ex-prof Joaquin Rodriguez, was puur toevallig in hetzelfde weekend dat wij in Andorra waren. Hierdoor kon ik het niet laten om mijzelf gek te maken en mee te willen fietsen met de langste afstand. 110 kilometer met 4800 hoogtemeters, dat is geen rustig rondje peddelen.
Om 8 uur ging de grote groep deelnemers van start en ik sloot achteraan. Knotsgekke stijgingspercentages vlogen direct om mijn oren. Ik begreep meteen hoe we in zo’n relatief korte afstand aan de hoogtemeters gingen komen. Op mijn eigen tempo reed ik de eerste beklimming op, waarna de Col de la Gallina weer op het menu stond. Dit keer vanaf de andere kant dan wij de dag daarvoor gefietst hadden. Deze was even lang qua kilometers, maar besloeg meer hoogtemeters. Dit was direct te voelen in de steile kilometers boven de 10%. Halverwege de tocht ging het eigenlijk nog steeds goed en besloot ik na de derde klim even te kijken wat er nog op het programma stond. Ik zag op internet dat ik nog een paar beklimmingen van zo’n 7% tot 8% stijgingspercentage moest zien te overleven. Dit moest lukken, dacht ik.
Vol goede moed begon in aan het tweede deel. In mijn gedachte had ik het zwaarste al gehad, maar niets bleek minder waar. De berg die ik daarna moest beklimmen bleef maar steiler en steiler worden, precies op het heetst van de dag. Ook nu was het namelijk weer ruim boven de 30 graden. Mopperend kwam ik boven, niet snappend waarom ik nou weer zo’n steile berg opgefietst was. Ik twijfelde zelfs of deze berg wel op mijn route lag. Eenmaal boven wist ik wat er mis was gegaan. Ik had wel de juiste beklimming gefietst, alleen waren de percentages die ik had opgezocht die van de achterkant van de beklimming. Dat was mooi dom.
Gelukkig was de berg die ik daarna op moest fietsen een stuk vlakker en mooi stabiel qua steilheid. Een echte loper zoals wielrenners dat noemen. Deze beklimming ging snel voorbij waarna ik voel goede moed afdaalde naar de laatste beklimming. Wesley had deze eerder op de dag toen het zo ontzettend warm was al gefietst, dus hij kon mij perfect van informatie voorzien wat mij te wachten stond. Nog één keer stoempend percentages boven de 15% wegtrappen, dan zat deze lange dag op de fiets er weer op. Iets minder dan een uur later bereikte ik de finish van weer een bizarre fietstocht. Op naar de volgende!
